Derde update - eerste stageweken
Blijf op de hoogte en volg Roos
16 November 2015 | Filipijnen, Cebu City
Stage - week 1
Om 9 uur kwam Josephine, de coördinator van de organisatie, Linde, Eline en mij ophalen om naar het project te gaan en ons de eerste ochtend te begeleiden. We pakten de jeepney, hét vervoersmiddel hier in Cebu. Het zijn verlengde jeeps versierd met felle kleuren en zitten vaak bomvol. Iedereen gaat zowat op je schoot zitten en het is al zo lekker warm hier. We belandden in een smal straatje van een krottenwijk. Super veel armoede. Mensen slapen op dozen, kippen lopen voor je voeten, kindjes pakken je handen vast, hutjes op elkaar gebouwd en gemaakt van karton en golfplaten. Iedereen staarde ons aan. Verderop in de straat stond een hek waar we doorheen moesten en daar was het project Little Lambs.
Bij binnenkomst kwamen sommige kinderen meteen naar buiten gerend. Ze begonnen te schreeuwen en aan onze kleren te trekken. Ze waren door het dolle heen en sleurden ons uit hun enthousiasme overal mee naar toe. Heel lief maar ook aandoenlijk. Uit hun reactie kon ik opmerken dat deze kinderen dolblij zijn om mensen te zien. Van Josephine kregen we een rondleiding door het huis. Op de bovenverdieping waren twee kamers met in elke kamer twaalf ledikantjes. Hierin lagen kinderen die niet kunnen lopen, praten en waarvan de lichaamsdelen zijn vervormd. Er hingen foto’s met geboortedata boven de bedden, waaruit bleek dat er kinderen lagen van 1, maar ook van 25 jaar. Het verschil daartussen was alleen niet te zien. Ik vond het heel heftig om te zien en kon nauwelijks bevatten dat er mensen zijn die 25 jaar in datzelfde ledikantje liggen en waar verder weinig tot niets mee wordt gedaan.
Beneden wonen twaalf kinderen die wel kunnen lopen. Er stonden in de ruimte, stoelen, een tafel en 2 ledikanten met 2 kinderen erin tegen de muur geschoven. In een ander gedeelte lagen 5 matrassen waar de kindjes met z’n twaalven op slapen. Buiten zijn er schommels, een wip en een glijbaan. De kinderen genoten ervan om buiten te zijn, alleen mogen ze dit maar een uur per dag. Dit omdat ze volgens de verzorgers anders steentjes in hun neus/oren/ogen stoppen. De kinderen beneden hebben verschillende handicaps, bijvoobeeld vervormde lichaamsdelen, waardoor ze moeilijk kunnen lopen, kunnen niet praten, hebben een ontwikkelingsachterstand en hechtingsproblemen. Een ander is blind, omdat hij zijn eigen ogen heeft uitgestoken. De 2 kinderen in het ledikant moeten er dag en nacht inblijven, omdat ze agressief zouden zijn en andere kinderen verwonden. Zelf zitten ze ook helemaal onder de wondjes en littekens.
De eerste dag bij Little Lambs verliep nogal apart. Het personeel was nergens te bekennen en we werden met zijn drieën achtergelaten met als taak om voor de kinderen zorgen. Dit terwijl we naar ons idee veel te weinig informatie over de kinderen hadden gekregen. We hebben in de ochtend buiten en daarna binnen met de kinderen gespeeld. Na de lunch wilde ik wel wat informatie over de kinderen en over het dagelijkse ritme, zodat we wisten wat we konden doen. De kast met knutselspullen, spelletjes en boekjes zat op slot dus ik ging op zoek naar iemand met een sleutel. De verzorgers lagen te slapen met de deur op slot. Ik heb aangeklopt en kreeg een sleutel, maar echt van harte ging het niet. Één van de mannen die er werkte, lachte en zei; tekenen? Dat kunnen ze niet. Tijdens het tekenen kon de helft van de kinderen wel tekenen. Ik vond het jammer dat de kinderen blijkbaar niet gestimuleerd worden en waarschijnlijk niet vaak zulke activiteiten doen.
De eerste dag had veel indruk op me gemaakt. Het voelde voor mij nogal raar, omdat niemand naar ons, maar belangrijker nog, niet naar kinderen omkeek. Het was naar om te zien dat deze opvang hier als ‘normaal’ wordt gezien. Aan de andere kant is het goed dat de opvang bestaat, want ik weet niet of ze er bij hun eigen familie beter aan toe zouden zijn en voor een ontwikkelingsland is het al goed dat deze kinderen drie keer per dag eten krijgen en een dak boven hun hoofd hebben. Erg dubbel!
De tweede dag hoopte ik op wat meer begeleiding vanuit Little Lambs, zodat we konden zien wat zij overdag met de kinderen doen en hoe ze met de kinderen omgaan. Bij binnenkomst zaten de kinderen alleen in de ruimte. Sommige in hun eigen urine en vragend om drinken. Gedoucht en wel hebben we erna buiten gespeeld met alle kinderen, ook degene die in het ledikant zitten en dat ging gelukkig goed. Ze waren zo blij. Het is wel nogal een taak en we moesten super goed opletten. Eén zat uit de vuilnisbak te eten en toen ik hem wilde meenemen naar het speelgedeelte beet hij. Toen ik me omdraaide zat de volgende met een spijker in z’n mond en van een ander kreeg ik een knal voor m’n hoofd. Zielig, want ze weten niet goed hoe ze zich moeten uiten en wat goed of fout is. Het was lastig om in gesprek te gaan met de huismoeder, omdat ze geen Engels sprak en de hele dag in een kamer met de deur op slot zat. We hadden gedag gezegd tegen de kindjes, want het was onze laatste dag. Het ergste vond ik om de lieve kindjes achter te moeten laten. Je hoopt dat ze goed verzorgd worden, maar eigenlijk weet je dat dit niet gebeurd en je weet ook dat je er niets aan kunt veranderen binnen twee dagen.
Op woensdag zijn we naar een ander project gegaan, Prime Center. Dit is een onderwijsinstelling voor kinderen met een verstandelijke beperking. We werden heel vriendelijk ontvangen door het personeel. Deze dag heb ik geobserveerd in een kleuterklas met 5 kinderen met onder andere ADHD, autisme en epilepsie. De lerares was onwijs aardig en geïnteresseerd. Ze speelde met de kinderen en gaf 1 op 1 begeleiding. Wat me opviel was dat er 10 dingen tegelijk gebeurde. De tv stond aan, er gooiden kindjes met een ballon, de ander was aan het tekenen, met lego aan het gooien en de lerares was bellen aan het blazen. Super chaotisch en heel anders dan in Nederland waar het juist belangrijk is structuur te bieden bij deze doelgroep. De eerste dag bij Prime Center was leuk. We hebben gezien hoe het ook kan, totaal anders dan bij Little Lambs.
Donderdag, de tweede dag bij Prime Center was ook leuk. Ik heb weer geobserveerd, maar dan in verschillende klassen en veel gezien. Het was leuk dat de leerkrachten vragen stelden over hoe we in Nederland omgaan met bepaalde situaties en dat ze graag willen weten hoe ze het onderwijs kunnen verbeteren. Vrijdag was het socialization day. De kinderen gaan overdag dansen, zingen en activiteiten doen om hun sociale vaardigheden te versterken. Linde, Eline en ik hebben de cowboydans aan de kindjes geleerd en de stoelendans gedaan. Het was een leuke en gezellige dag!
In het weekend zijn we de drukke stad ontvlucht en naar het zuiden van Cebu gegaan. Hier hebben we vooral lekker gerelaxt, maar ook een tour gedaan. We hebben gezwommen met walvishaaien (echt super eng)! Die beesten zijn enorm en je ligt met een roeibootje op het water tussen dieren van 5 meter te hopen dat je niet omver wordt gebeukt. Had er lang over getwijfeld, maar het ging allemaal goed en het is een ervaring die ik niet meer zal vergeten. Daarna gingen we door naar onwijs mooie watervallen en hebben we in de middag aan het zwembad gelegen. Het is hier elke dag meer dan 30 graden, heel vervelend haha.
Stage - week 2
De eerste dag naar Adam Jennies Christian Center, ook een onderwijsinstelling voor kinderen met een verstandelijke beperking. Samen met Linde ga ik hier zes weken stage lopen. Aangekomen bij Adam Jennies was niemand ervan op de hoogte dat we kwamen en ze hadden geen idee wie we waren. We werden wel erg welkom geheten en kregen een rondleiding. Het gebouw bestaat uit een begane rond. Aan de linkerkant is er een gymruimte met ballen, matten en een trampoline. Daarnaast is het kantoor van de directrice en daarnaast zijn drie lokalen. Het is een vrij kleine school, waar ongeveer 20 leerlingen op zitten. Het gebouw ligt in een park met bamboehutjes, heel leuk ziet het eruit en in de achtertuin zijn nog schommels en een hangrek.
Na de rondleiding mochten we in een klas gaan zitten om te observeren en te zien hoe het op dit project gaat. Normaal gesproken zijn er drie klassen, maar nu was er één. Dit omdat er een leerkracht ziek was en er voor de andere klas helemaal geen leerkracht is. Het ging allemaal wat chaotisch, de kinderen luisterden niet en de lerares probeerde er overheen te schreeuwen. Ze zat op haar telefoon en zei dat wij dan wel konden assisteren. Later zei ze tegen ons; ja ik weet niet hoe ik met deze kinderen om moet gaan. In eerste instantie dachten wij, huh hoe kan je dan aangenomen zijn om op een school met speciale kinderen te werken? Later begrepen we dat niemand hierin is getraind en dat dat hier niet erg is.
Na de eerste dag observeren zijn we in gesprek gegaan met de directrice, omdat niemand wist wat we kwamen doen, hoelang we bleven etc. dus dat hebben we uitgelegd. Nadat we vertelden dat we zes weken blijven en wat we verwachten van deze stage, werd ze helemaal blij. Ze had besloten dat wij de nieuwe ‘teachers’ werden en samen 1 klas zouden gaan draaien. Wij dachten; ehmm.. in Nederland zou dit echt niet mogen, omdat we daar geen diploma voor hebben, maar hier werd niet eens naar onze opleiding gevraagd. Het is voor ons een grote uitdaging en we hebben natuurlijk ja gezegd.
De dagen erna op het project vond ik erg bijzonder. Er is totaal geen structuur, de leraren komen opdagen wanneer zij daar zin in hebben, de kinderen slapen op tafels wanneer ze er zin in hebben en doen sowieso waar ze zin in hebben. Er gebeurt niet echt iets en er wordt geen plan getrokken van wat er gaat gebeuren of wat ze gaan leren op een dag. Het is allemaal heel relaxt en niks moet en alles mag. De ouders van de kinderen lopen in en uit de klas en komen er soms bij zitten en kletsen. Het is wel erg gezellig. De kindjes zijn heel leuk en het personeel is heel vriendelijk en wordt steeds opener. In de grootste klas zijn ook genoeg materialen waar we leuke activiteiten mee kunnen bedenken
Vanaf woensdag hebben we in onze eigen klas kennis gemaakt met de kinderen. We hebben voornamelijk speelse activiteiten gedaan, omdat het niveau ongeveer gelijk aan 2/3 jarige. Ook is het zo dat ik mijn Nederlandse instelling hier moet omgooien. Het gaat er niet om dat je naar school komt om wat te leren, maar om te spelen en sociale contacten te onderhouden. Dat staat op nummer 1. Het is elke dag weer de vraag wie er komt opdagen, maar het is leuk om zo een eigen verantwoordelijkheid te hebben en je eigen ding te mogen doen. Ons lokaal heeft 1 blauwe muur en verder overal ramen waar je niet doorheen kan kijken. We gaan de komende weken ons best doen om er een klaslokaaltje van te maken en dat achter te laten, in plaats van een lege ruimte. We zijn begonnen met het maken van een letterlijn en cijferlijn. We hebben door de kinderen zelfgemaakte knutselwerkjes opgehangen en de schommels in de achtertuin geverfd. Dat maakt het allemaal wat vrolijker en gezelliger.
Dit weekend heb ik doorgebracht op een heel erg mooi eiland, Bantayan. Daar heb ik met 6 andere meiden van m’n school genoten van de zon en het mooie witte strand, heerlijk! Klaar voor weer een nieuwe werkweek.
Eigenlijk gebeurd hier veel te veel om allemaal te beschrijven in dit blog, maar ik probeer het zo goed mogelijk te doen en hoop dat jullie het evengoed leuk vinden en er een beetje een beeld bij kunnen krijgen!
Tot gauw allemaal! Xxx Roos.
Om 9 uur kwam Josephine, de coördinator van de organisatie, Linde, Eline en mij ophalen om naar het project te gaan en ons de eerste ochtend te begeleiden. We pakten de jeepney, hét vervoersmiddel hier in Cebu. Het zijn verlengde jeeps versierd met felle kleuren en zitten vaak bomvol. Iedereen gaat zowat op je schoot zitten en het is al zo lekker warm hier. We belandden in een smal straatje van een krottenwijk. Super veel armoede. Mensen slapen op dozen, kippen lopen voor je voeten, kindjes pakken je handen vast, hutjes op elkaar gebouwd en gemaakt van karton en golfplaten. Iedereen staarde ons aan. Verderop in de straat stond een hek waar we doorheen moesten en daar was het project Little Lambs.
Bij binnenkomst kwamen sommige kinderen meteen naar buiten gerend. Ze begonnen te schreeuwen en aan onze kleren te trekken. Ze waren door het dolle heen en sleurden ons uit hun enthousiasme overal mee naar toe. Heel lief maar ook aandoenlijk. Uit hun reactie kon ik opmerken dat deze kinderen dolblij zijn om mensen te zien. Van Josephine kregen we een rondleiding door het huis. Op de bovenverdieping waren twee kamers met in elke kamer twaalf ledikantjes. Hierin lagen kinderen die niet kunnen lopen, praten en waarvan de lichaamsdelen zijn vervormd. Er hingen foto’s met geboortedata boven de bedden, waaruit bleek dat er kinderen lagen van 1, maar ook van 25 jaar. Het verschil daartussen was alleen niet te zien. Ik vond het heel heftig om te zien en kon nauwelijks bevatten dat er mensen zijn die 25 jaar in datzelfde ledikantje liggen en waar verder weinig tot niets mee wordt gedaan.
Beneden wonen twaalf kinderen die wel kunnen lopen. Er stonden in de ruimte, stoelen, een tafel en 2 ledikanten met 2 kinderen erin tegen de muur geschoven. In een ander gedeelte lagen 5 matrassen waar de kindjes met z’n twaalven op slapen. Buiten zijn er schommels, een wip en een glijbaan. De kinderen genoten ervan om buiten te zijn, alleen mogen ze dit maar een uur per dag. Dit omdat ze volgens de verzorgers anders steentjes in hun neus/oren/ogen stoppen. De kinderen beneden hebben verschillende handicaps, bijvoobeeld vervormde lichaamsdelen, waardoor ze moeilijk kunnen lopen, kunnen niet praten, hebben een ontwikkelingsachterstand en hechtingsproblemen. Een ander is blind, omdat hij zijn eigen ogen heeft uitgestoken. De 2 kinderen in het ledikant moeten er dag en nacht inblijven, omdat ze agressief zouden zijn en andere kinderen verwonden. Zelf zitten ze ook helemaal onder de wondjes en littekens.
De eerste dag bij Little Lambs verliep nogal apart. Het personeel was nergens te bekennen en we werden met zijn drieën achtergelaten met als taak om voor de kinderen zorgen. Dit terwijl we naar ons idee veel te weinig informatie over de kinderen hadden gekregen. We hebben in de ochtend buiten en daarna binnen met de kinderen gespeeld. Na de lunch wilde ik wel wat informatie over de kinderen en over het dagelijkse ritme, zodat we wisten wat we konden doen. De kast met knutselspullen, spelletjes en boekjes zat op slot dus ik ging op zoek naar iemand met een sleutel. De verzorgers lagen te slapen met de deur op slot. Ik heb aangeklopt en kreeg een sleutel, maar echt van harte ging het niet. Één van de mannen die er werkte, lachte en zei; tekenen? Dat kunnen ze niet. Tijdens het tekenen kon de helft van de kinderen wel tekenen. Ik vond het jammer dat de kinderen blijkbaar niet gestimuleerd worden en waarschijnlijk niet vaak zulke activiteiten doen.
De eerste dag had veel indruk op me gemaakt. Het voelde voor mij nogal raar, omdat niemand naar ons, maar belangrijker nog, niet naar kinderen omkeek. Het was naar om te zien dat deze opvang hier als ‘normaal’ wordt gezien. Aan de andere kant is het goed dat de opvang bestaat, want ik weet niet of ze er bij hun eigen familie beter aan toe zouden zijn en voor een ontwikkelingsland is het al goed dat deze kinderen drie keer per dag eten krijgen en een dak boven hun hoofd hebben. Erg dubbel!
De tweede dag hoopte ik op wat meer begeleiding vanuit Little Lambs, zodat we konden zien wat zij overdag met de kinderen doen en hoe ze met de kinderen omgaan. Bij binnenkomst zaten de kinderen alleen in de ruimte. Sommige in hun eigen urine en vragend om drinken. Gedoucht en wel hebben we erna buiten gespeeld met alle kinderen, ook degene die in het ledikant zitten en dat ging gelukkig goed. Ze waren zo blij. Het is wel nogal een taak en we moesten super goed opletten. Eén zat uit de vuilnisbak te eten en toen ik hem wilde meenemen naar het speelgedeelte beet hij. Toen ik me omdraaide zat de volgende met een spijker in z’n mond en van een ander kreeg ik een knal voor m’n hoofd. Zielig, want ze weten niet goed hoe ze zich moeten uiten en wat goed of fout is. Het was lastig om in gesprek te gaan met de huismoeder, omdat ze geen Engels sprak en de hele dag in een kamer met de deur op slot zat. We hadden gedag gezegd tegen de kindjes, want het was onze laatste dag. Het ergste vond ik om de lieve kindjes achter te moeten laten. Je hoopt dat ze goed verzorgd worden, maar eigenlijk weet je dat dit niet gebeurd en je weet ook dat je er niets aan kunt veranderen binnen twee dagen.
Op woensdag zijn we naar een ander project gegaan, Prime Center. Dit is een onderwijsinstelling voor kinderen met een verstandelijke beperking. We werden heel vriendelijk ontvangen door het personeel. Deze dag heb ik geobserveerd in een kleuterklas met 5 kinderen met onder andere ADHD, autisme en epilepsie. De lerares was onwijs aardig en geïnteresseerd. Ze speelde met de kinderen en gaf 1 op 1 begeleiding. Wat me opviel was dat er 10 dingen tegelijk gebeurde. De tv stond aan, er gooiden kindjes met een ballon, de ander was aan het tekenen, met lego aan het gooien en de lerares was bellen aan het blazen. Super chaotisch en heel anders dan in Nederland waar het juist belangrijk is structuur te bieden bij deze doelgroep. De eerste dag bij Prime Center was leuk. We hebben gezien hoe het ook kan, totaal anders dan bij Little Lambs.
Donderdag, de tweede dag bij Prime Center was ook leuk. Ik heb weer geobserveerd, maar dan in verschillende klassen en veel gezien. Het was leuk dat de leerkrachten vragen stelden over hoe we in Nederland omgaan met bepaalde situaties en dat ze graag willen weten hoe ze het onderwijs kunnen verbeteren. Vrijdag was het socialization day. De kinderen gaan overdag dansen, zingen en activiteiten doen om hun sociale vaardigheden te versterken. Linde, Eline en ik hebben de cowboydans aan de kindjes geleerd en de stoelendans gedaan. Het was een leuke en gezellige dag!
In het weekend zijn we de drukke stad ontvlucht en naar het zuiden van Cebu gegaan. Hier hebben we vooral lekker gerelaxt, maar ook een tour gedaan. We hebben gezwommen met walvishaaien (echt super eng)! Die beesten zijn enorm en je ligt met een roeibootje op het water tussen dieren van 5 meter te hopen dat je niet omver wordt gebeukt. Had er lang over getwijfeld, maar het ging allemaal goed en het is een ervaring die ik niet meer zal vergeten. Daarna gingen we door naar onwijs mooie watervallen en hebben we in de middag aan het zwembad gelegen. Het is hier elke dag meer dan 30 graden, heel vervelend haha.
Stage - week 2
De eerste dag naar Adam Jennies Christian Center, ook een onderwijsinstelling voor kinderen met een verstandelijke beperking. Samen met Linde ga ik hier zes weken stage lopen. Aangekomen bij Adam Jennies was niemand ervan op de hoogte dat we kwamen en ze hadden geen idee wie we waren. We werden wel erg welkom geheten en kregen een rondleiding. Het gebouw bestaat uit een begane rond. Aan de linkerkant is er een gymruimte met ballen, matten en een trampoline. Daarnaast is het kantoor van de directrice en daarnaast zijn drie lokalen. Het is een vrij kleine school, waar ongeveer 20 leerlingen op zitten. Het gebouw ligt in een park met bamboehutjes, heel leuk ziet het eruit en in de achtertuin zijn nog schommels en een hangrek.
Na de rondleiding mochten we in een klas gaan zitten om te observeren en te zien hoe het op dit project gaat. Normaal gesproken zijn er drie klassen, maar nu was er één. Dit omdat er een leerkracht ziek was en er voor de andere klas helemaal geen leerkracht is. Het ging allemaal wat chaotisch, de kinderen luisterden niet en de lerares probeerde er overheen te schreeuwen. Ze zat op haar telefoon en zei dat wij dan wel konden assisteren. Later zei ze tegen ons; ja ik weet niet hoe ik met deze kinderen om moet gaan. In eerste instantie dachten wij, huh hoe kan je dan aangenomen zijn om op een school met speciale kinderen te werken? Later begrepen we dat niemand hierin is getraind en dat dat hier niet erg is.
Na de eerste dag observeren zijn we in gesprek gegaan met de directrice, omdat niemand wist wat we kwamen doen, hoelang we bleven etc. dus dat hebben we uitgelegd. Nadat we vertelden dat we zes weken blijven en wat we verwachten van deze stage, werd ze helemaal blij. Ze had besloten dat wij de nieuwe ‘teachers’ werden en samen 1 klas zouden gaan draaien. Wij dachten; ehmm.. in Nederland zou dit echt niet mogen, omdat we daar geen diploma voor hebben, maar hier werd niet eens naar onze opleiding gevraagd. Het is voor ons een grote uitdaging en we hebben natuurlijk ja gezegd.
De dagen erna op het project vond ik erg bijzonder. Er is totaal geen structuur, de leraren komen opdagen wanneer zij daar zin in hebben, de kinderen slapen op tafels wanneer ze er zin in hebben en doen sowieso waar ze zin in hebben. Er gebeurt niet echt iets en er wordt geen plan getrokken van wat er gaat gebeuren of wat ze gaan leren op een dag. Het is allemaal heel relaxt en niks moet en alles mag. De ouders van de kinderen lopen in en uit de klas en komen er soms bij zitten en kletsen. Het is wel erg gezellig. De kindjes zijn heel leuk en het personeel is heel vriendelijk en wordt steeds opener. In de grootste klas zijn ook genoeg materialen waar we leuke activiteiten mee kunnen bedenken
Vanaf woensdag hebben we in onze eigen klas kennis gemaakt met de kinderen. We hebben voornamelijk speelse activiteiten gedaan, omdat het niveau ongeveer gelijk aan 2/3 jarige. Ook is het zo dat ik mijn Nederlandse instelling hier moet omgooien. Het gaat er niet om dat je naar school komt om wat te leren, maar om te spelen en sociale contacten te onderhouden. Dat staat op nummer 1. Het is elke dag weer de vraag wie er komt opdagen, maar het is leuk om zo een eigen verantwoordelijkheid te hebben en je eigen ding te mogen doen. Ons lokaal heeft 1 blauwe muur en verder overal ramen waar je niet doorheen kan kijken. We gaan de komende weken ons best doen om er een klaslokaaltje van te maken en dat achter te laten, in plaats van een lege ruimte. We zijn begonnen met het maken van een letterlijn en cijferlijn. We hebben door de kinderen zelfgemaakte knutselwerkjes opgehangen en de schommels in de achtertuin geverfd. Dat maakt het allemaal wat vrolijker en gezelliger.
Dit weekend heb ik doorgebracht op een heel erg mooi eiland, Bantayan. Daar heb ik met 6 andere meiden van m’n school genoten van de zon en het mooie witte strand, heerlijk! Klaar voor weer een nieuwe werkweek.
Eigenlijk gebeurd hier veel te veel om allemaal te beschrijven in dit blog, maar ik probeer het zo goed mogelijk te doen en hoop dat jullie het evengoed leuk vinden en er een beetje een beeld bij kunnen krijgen!
Tot gauw allemaal! Xxx Roos.
-
16 November 2015 - 11:34
Nico Groen:
Ha Roos,
Goed verslag, weer. Tjonge, dat is wel het echte leven daar. Wat een keiharde wereld. Knap dat je er nog zoveel moois in weet te ontdekken. En ook knap dat je zo'n heftige stage aandurft.
Veel succes en veel groeten, ook van Jacqueline en Finn. Hopelijk lezen we weer gauw iets van je. Het ga je goed,
Nico
-
16 November 2015 - 11:43
Marja Verruijt:
Hoi lieve Roos,
Wat een ervaringen! Wat hebben wij het in Nederland toch rijk en goed! We mopperen wat af op de opbrengsten die wij met onze kinderen moeten behalen en over de individuele begeleiding die soms zo lastig is te organiseren.
Maar als je dan ziet hoe het er bij jou aan toe gaat, dan mogen we echt blij zijn met ons onderwijs.
Fijn dat je ook nog tijd hebt om leuke dingen te doen. Zal best apart ( lees spannend)zijn, zwemmen met walvishaaien!
Ik wens je nog heel veel mooie ervaringen toe. Ik denk vaak aan je en vind je een kanjer!
Groetjes,
Tante Marja. -
16 November 2015 - 11:52
Isa-Beau:
Zo trots op jou!!!
Kijk nu al uit naar foto's en filmpjes!
Xxxxxx -
16 November 2015 - 12:11
Wilma:
Hé Roos,
Goed om weer wat van je te lezen. En wat indrukwekkend allemaal. Wat zijn wij toch rijk hier in Nederland! Heerlijk dat je in de weekenden ook zo aan het genieten ben. Vertroetel de kindjes maar goed daar. Heel veel succes verder met je stage.
Groetjes,
Wilma -
16 November 2015 - 12:11
Thirsa :
Hoi roos!!
Dat klinkt allemaal best heftig maar ook zo leerzaam!
Hoop dat je een leuke en leerzame tijd hebt daar :)
X Thirsa -
16 November 2015 - 14:26
Francis:
Hoi Roos,
Erg leuk om je verhalen te lezen. Wat ben je in een andere wereld terecht gekomen.
Heftig om te lezen dat kinderen zo aan hun lot worden overgelaten, maar heel fijn dat je iets kunt bijdragen.
Succes met je stage.
Groetjes,
Francis
-
16 November 2015 - 15:30
Ilse:
Jeetje Roos (en Linde), wat een heftig verhaal! Bizar om allemaal te lezen maar vooral super knap wat jullie daar doen! Zet hem op de komende weken..! En blijf vooral goed met elkaar praten om zo al die indrukken een beetje te kunnen verwerken..
-
16 November 2015 - 17:11
Sonja :
Lieve Roos,fijn om weer wat te horen en wat een verhaal, Wat vreselijk als je dat leest en vooral om het mee te maken arme kinderen, maar ik weet zeker dat jullie ze gaan verwennen. En toch ook een beetje genieten in het weekend lees ik. Je schrijft het prachtig op. Roos heel veel succes en je mag trots op jezelf zijn. Dikke knuffel uit de wijk...xxxx -
16 November 2015 - 20:17
Nel Groen:
Lieve Roos,
Wat weer een verhalen en wat maak jij daar veel mee.
Fijn dat je ons zo op de hoogte houd van alles wat jullie daar
beleven.Ga die kinderen daar maar lekker verwennen en probeer
er ook van te genieten.Maar dat lukt ook wel, lekker zwemmen tussen
de walvishaaien,eng hoor,, maar je doet het toch maar.Nog heel veel
fijne dagen.Liefs en dikke knuffel. Opa en Oma.xxxxx -
16 November 2015 - 22:55
Monique Groen :
Hoi Roos,
Wat een indrukken doe je daar op. Heel bijzonder! Maak er een mooie tijd van en ik ben alweer nieuwsgierig naar de volgende update.
Groetjes! -
18 November 2015 - 14:53
Renée D:
Mooi verslag Roos en leuk om te lezen . Wat een verschil met Nederland..... hoop dat jullie je idee kunnen uitvoeren en straks een echt klasje kunnen achterlaten. Succes!!
Groeren en een dikke kus!
Renée -
23 November 2015 - 13:43
Farida:
O mijn god wat een verhaal weer.
Het is in ieder geval niet saai. -
25 November 2015 - 08:57
Lot:
jee roos, wat een aangrijpend verslag, vooral van de Little Lambs, onvoorstelbaar maar waar.
En dan nu een eigen klas. wat zullen ze blij zijn met jullie! misschien een idee voor in nl ook, lekker ongestructureerd.... ik schrijf mn schatjes nu al in!
en tussendoor doen jullie goed zeg, verschillende relaxmomenten en plaatsen, wel zo prettig!!! houd vol en je taai lieve roos! x lot
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
